Er waren eens …
Twee
enthousiaste kleuterleidsters die droomden van een kakelbonte hoeve, rood met
witte stipjes, gevuld met kleine, vrolijke waggelkontjes. In de grote
tinteltuin huppelden konijntjes vrolijk rond en legden de kipjes elke dag
kakelverse eitjes. Een plaats waar elk
kind nog kind kon zijn en zich in een veilige, aangename, creatieve en muzikale
omgeving volop kon ontwikkelen.
De hoeve
werd knus ingericht en opgedeeld in een gezellige en huiselijke babyzolder en
een uitdagende en vrolijke peuterhoeve. De grote tinteltuin rondom de hoeve
bevatte een mini-moestuin (die door de kleine handjes goed werd onderhouden),
een leuk kabouterhuisje, windmobieltjes, een zandbak, …
Iedere
ochtend om klokslag zeven uur opende de kakelbonte hoeve haar deuren en
waggelden de eerste pamperkontjes binnen. Algauw rook het daar naar
versgebakken, door de peuters gemaakt, brood of zelfgemaakte soep. Door de
openstaande ramen klonken dagelijks vrolijk zingende peuterstemmetjes en het
rustgevende gesnurk van slapende kindjes. Bij mooi weer trokken alle
bewonertjes, ook de allerkleinsten, steevast naar buiten om er: naar de
wiegende takken en blaadjes te kijken, de wind door de (weinige) haartjes te
voelen, het gras tussen de tenen te laten kriebelen, de kippetjes en de
konijntjes eten te geven of om er de “tour-de-kakelbont” te rijden op
verschillende fietsjes. Elke dag verliep er volgens een vast patroon en dat
zorgde voor rust en regelmaat. Er viel ook telkens weer iets nieuws te beleven.
Soms trokken de bewoners er ook eens op uit: boodschapjes doen op de
plaatselijke markt, de koetjes eten geven op de zorgboerderij, met de belbus
naar het grote bos, …
Niet
alleen de kleine waggelkontjes konden in deze hoeve terecht. Ook de mama’s,
papa’s, broertjes en zusjes werden regelmatig uitgenodigd op leuke feestjes:
paaseitjes rapen in de grote tuin, in pyjama naar verhaaltjes komen luisteren,
met lantaarntjes in het donker gaan wandelen en nadien genieten van verse
chocolademelk, ouder-kind yoga, …
Traditiegetrouw sloten de kakelbonte dames het werkjaar af met een
“Eventjes-zonder-kindjes-feest”. Lekker de beentjes onder tafel schuiven en
genieten van heerlijk eten en elkaar ondertussen wat beter leren kennen. Wat
was dat elk jaar toch weer gezellig!
Kon dit
sprookje maar eeuwig blijven duren… Helaas, helaas, helaas. Dit sprookje kent
geen “happy-end” want achter die kakelbonte wereld vol rood met witte stipjes
scholen heel wat zorgen.
Een droom
wil en kan je niet zo maar opgeven en dus bonden de kakelbonte dames de strijd
aan tegen alle hindernissen op de weg. Het zou wel eens stoppen… het zou wel
eens beteren, dachten ze, tegen beter weten in.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
Dit is ons sprookje en hieronder volgt het echte verhaal dat schuil
gaat achter die mooie kakelbonte wereld …
Zes jaar lang openden wij met veel liefde, een gezonde dosis humor en
heel veel enthousiasme elke ochtend de deuren van onze prachtige hoeve.
Uitgeblust zijn we nog helemaal niet! Ons hoofd zit nog vol kakelbonte ideeën!
Jammer genoeg zullen we deze moeten opbergen want het is met ontzettend veel
spijt dat wij binnenkort onze deuren definitief moeten sluiten.
In de loop van 2008 borrelde bij ons het idee om zelf een
kinderopvanglocatie te openen. Er was toen al een groot tekort aan goede
opvangplaatsen en dus hadden we niets te verliezen. We namen alles grondig door
en startten aan de hand van de door Kind en Gezin opgelegde normen, de
verbouwingswerken. De kakelbonte hoeve bestond toen alleen nog maar uit een
hoop buitenmuren en dat gaf ons de kans om de locatie volledig volgens het
“boekje” te verbouwen en in te richten. Dit kostte heel wat geld maar we gingen
er toen nog van uit dat we dan voor jaren goed zouden zitten. Algauw ontdekten
we dat de “eisen” gesteld door Kind en Gezin niet overeenstemden met die van de
brandweercommandant. Wat door de ene instantie verplicht werd, werd door de
andere afgekeurd. Dit leidde regelmatig tot heel wat dure veranderingen. Wat
het ene jaar opgelegd werd kon het volgende jaar alweer worden afgeschaft of
omgekeerd. Een dure bedoening, die wij als kleine zelfstandige, telkens weer
zelf konden vergoeden.
-
Dure brandwerende gipsplaten zijn plots na een
paar jaar niet meer verplicht.
-
De trap voldoet niet meer aan de nieuwe normen
dus … snel een nieuwe trap bestellen en in het weekend laten plaatsen.
-
De inspectie van het federaal voedselagentschap
stelt ook nieuwe aparte eisen: handen wassen na het toiletbezoek zou toch echt
wel met warm water moeten, er dient een dure cursus gevolgd te worden en we
dienen dringend te voldoen aan de eisen beschreven in hun handboek (dat op dat
moment nog niet was uitgegeven!).
-
…
Deze en nog wat andere aanpassingen waren voor ons financieel nog
(net) haalbaar. Maar welke veranderingen zal de toekomst brengen en hoe zullen
we die nog moeten financieren, dachten we regelmatig. Want ondertussen
investeerden beide kakelbonte zaakvoerders heel wat van hun eigen spaarcenten
in de zaak. Dit mocht en kon zo niet blijven duren.
Toen verscheen het nieuwe decreet voor de kinderopvang. Dit werd
opgesteld om de kinderopvang zowel voor de ouders van jonge kinderen als voor
de zelfstandige kinderbegeleiders leefbaar te maken. Wij zijn onmiddellijk met
het nieuwe decreet aan de slag gegaan en moesten ALWEER enkele veranderingen
doorvoeren. Na het lezen van het hele decreet kunnen wij echter alleen maar
vaststellen dat de kinderopvang helemaal niet meer LEEFBAAR is. Willen we het
leefbaar houden voor de jonge ouders dan schieten de zelfstandige
kinderbegeleiders financieel alweer zelf heel wat bij. Willen de zelfstandige
kinderbegeleiders de kosten voor de veranderingen doorrekenen naar de ouders
dan wordt de kinderopvang in België voor heel wat mensen onbetaalbaar. Ons
inziens kun je dit dus moeilijk leefbaar noemen.
Dagelijks krijgen wij via mail “sussende” berichtjes dat het wel niet
zo’n vaart zal lopen met het nieuwe decreet en dat we nog wel wat tijd hebben
om alle aanpassingen door te voeren. Waar duidelijk niet over nagedacht is, is
het feit dat wij als zelfstandige kinderopvang geen kans krijgen om liquide
middelen op te bouwen. Daarenboven vereist het nieuwe decreet heel wat
aanpassingen die veel geld kosten en dit terwijl de inkomsten niet stijgen.
Tenzij wij een sterke prijsverhoging naar de ouders zouden doorvoeren… Wat het
dan weer voor jonge ouders niet leefbaar maakt.
Oh ja, wij zijn wel degelijk op de hoogte van de subsidies die we
kunnen aanvragen. Hiervoor moeten we dan voldoen aan hele strenge voorwaarden
opgesteld door Kind en Gezin. Wij ervaren dit als het werken voor een dienst,
een organiserend bestuur, een grote baas maar dan wel met alle nadelen van het
zelfstandig statuut. Aan de ene kant verdien je niets tijdens je welverdiende
vakantie, word je niet doorbetaald bij ziekte, krijg je geen loon uitbetaald
tijdens je zwangerschapsverlof maar blijven je sociale lasten wel doorlopen en
betaal je hoge bedragen voor de personenbelasting. …
Om ouders een oplossing te bieden voor het opvangprobleem tijdens de
werkuren zijn wij geopend van 7.30 ‘s morgens tot 18.30 ’ s avonds. Als
zelfstandige kinderbegeleider kan je nooit ziek zijn want dan breng je heel wat
mensen in de problemen. Een aspirientje slikken en doorbijten is de boodschap…
Na de lange werkdagen wachten de verantwoordelijken nog een hele hoop
administratieve taken. Verder behoren telefoneren, mails beantwoorden,
boodschappen doen, onderhouds-en herstellingswerken ook nog tot het takenpakket
na de sluitingsuren. Kortom, een
zelfstandige kinderbegeleidster is een
“manusje van alles”. Laat dit nu net ook één van de aspecten zijn die wij zo boeiend
vonden. Helaas berekenden wij dat we
meer dan 50 uren per week aan de slag zijn voor amper 1200 euro netto! Dit
kunnen wij nog moeilijk leefbaar noemen. Dit vond zelfs de arbeidsinspectie
(die ons al eens met een bezoek vereerden) verdacht laag!
Verder vragen wij ons af in hoeverre een zelfstandige
kinderbegeleidster haar eigen kinderwens zou moeten opbergen. Doorwerken tot
aan de bevalling om vervolgens (met een minimum van 3 weken en een maximum van
8 weken) te kunnen “genieten” van een welverdiend bevallingsverlof. De sociale
lasten lopen door (ondanks het feit dat je zelf geen inkomsten hebt) en de
vervanger van de zwangere collega kostte een hele hoop geld (loon werd berekend
aan een coëfficiënt van 2.4). Onbetaalbaar dus! Een mens zou voor minder
stoppen met de uitbreiding van zijn gezin.
Dit droevige kakelbonte verhaal is helaas geen alleenstaand geval.
Dagelijks horen wij dat gemotiveerde collega’s ook hun deuren moeten sluiten.
Het sluiten van onze mooie gerestaureerde hoeve was een zeer moeilijke
beslissing. Ons rest nu enkel nog een hele hoop (toekomstige) mama’s en papa’s
heel hard teleur te stellen.
Nachtenlang liggen wij al wakker over de manier waarop we dit het best
zullen aanbrengen. Wij doen deze job nog steeds met hart en ziel maar op deze
manier is het voor ons helemaal niet meer leefbaar. Er is geen goede manier om
aan alle (kers)verse mama’s en papa’s te vertellen dat zij binnenkort een nieuw
opvanplekje moeten gaan zoeken voor hun kindje. Geen gemakkelijke opgave in een
tijd waar je voortdurend te horen krijgt dat er zoveel opvangplaatsen te kort
zijn.
Zo eindigt ons sprookje in mineur en verdwijnen er in één klap 24
opvangplaatsen. Meer dan 40 kakelbonte kindjes moeten binnenkort ergens anders
opgevangen worden!
De kakelbonte hoeve staat te koop… Weldra klinken er voor de
allerlaatste keer door de openstaande ramen zingende peuterstemmetjes en
ronkende babygeluidjes, vult de hoeve zich nog éénmaal met de geur van
versgebakken brood en nemen Ilse en Sarah definitief afscheid op de gekende
manier: TOEDELOE!