23 juni 2014


BEDANKT AAN IEDEREEN DIE DEEL UITMAAKTE VAN ONS KAKELBONT VERHAAL DE AFGELOPEN ZES JAAR....



Nog 1 weekje!
Aan alle mooie dingen komt een einde...
En zo ook aan ons kakelbonte sprookje! Minstens 35 jaar te vroeg ...
Villa kakelbont was: experimenteren, exploreren, spelen met water en zand, uitstapjes naar de boerderij, het bos, het zwembad ... schommelen onder de bomen, kleine beestjes zoeken, gekke bekken trekken, feesten, relaxen, langzaam groeien, openbloeien en groot worden, (bijna) alle dagen feest, een lach, (af en toe) een traan, zingen, springen, rood met witte stipjes,knotsgekke kakelbonte begeleiders, konijntjes, kippen en geitjes, blote voetjes, laarsjes, dikke fleecekes, verhaaltjes onder de vertelboom, zingen rond de piano, gezellig wakker worden rond de ontbijttafel, afscheid nemen met de beroemde "toedeloeoeoeo", soep maken, tuinieren, turnen, sleeën, wandelen fietsen, luisteren naar de regen, ruiken, voelen, proeven, GENIETEN

Dank je wel aan IEDEREEN !!!!


http://youtu.be/Vofb-QMFPUo

24 januari 2014



Er waren eens …

Twee enthousiaste kleuterleidsters die droomden van een kakelbonte hoeve, rood met witte stipjes, gevuld met kleine, vrolijke waggelkontjes. In de grote tinteltuin huppelden konijntjes vrolijk rond en legden de kipjes elke dag kakelverse eitjes.  Een plaats waar elk kind nog kind kon zijn en zich in een veilige, aangename, creatieve en muzikale omgeving volop kon ontwikkelen.

De hoeve werd knus ingericht en opgedeeld in een gezellige en huiselijke babyzolder en een uitdagende en vrolijke peuterhoeve. De grote tinteltuin rondom de hoeve bevatte een mini-moestuin (die door de kleine handjes goed werd onderhouden), een leuk kabouterhuisje, windmobieltjes, een zandbak, …

Iedere ochtend om klokslag zeven uur opende de kakelbonte hoeve haar deuren en waggelden de eerste pamperkontjes binnen. Algauw rook het daar naar versgebakken, door de peuters gemaakt, brood of zelfgemaakte soep. Door de openstaande ramen klonken dagelijks vrolijk zingende peuterstemmetjes en het rustgevende gesnurk van slapende kindjes. Bij mooi weer trokken alle bewonertjes, ook de allerkleinsten, steevast naar buiten om er: naar de wiegende takken en blaadjes te kijken, de wind door de (weinige) haartjes te voelen, het gras tussen de tenen te laten kriebelen, de kippetjes en de konijntjes eten te geven of om er de “tour-de-kakelbont” te rijden op verschillende fietsjes. Elke dag verliep er volgens een vast patroon en dat zorgde voor rust en regelmaat. Er viel ook telkens weer iets nieuws te beleven. Soms trokken de bewoners er ook eens op uit: boodschapjes doen op de plaatselijke markt, de koetjes eten geven op de zorgboerderij, met de belbus naar het grote bos, …

Niet alleen de kleine waggelkontjes konden in deze hoeve terecht. Ook de mama’s, papa’s, broertjes en zusjes werden regelmatig uitgenodigd op leuke feestjes: paaseitjes rapen in de grote tuin, in pyjama naar verhaaltjes komen luisteren, met lantaarntjes in het donker gaan wandelen en nadien genieten van verse chocolademelk, ouder-kind yoga,  … Traditiegetrouw sloten de kakelbonte dames het werkjaar af met een “Eventjes-zonder-kindjes-feest”. Lekker de beentjes onder tafel schuiven en genieten van heerlijk eten en elkaar ondertussen wat beter leren kennen. Wat was dat elk jaar toch weer gezellig!

Kon dit sprookje maar eeuwig blijven duren… Helaas, helaas, helaas. Dit sprookje kent geen “happy-end” want achter die kakelbonte wereld vol rood met witte stipjes scholen heel wat zorgen.

Een droom wil en kan je niet zo maar opgeven en dus bonden de kakelbonte dames de strijd aan tegen alle hindernissen op de weg. Het zou wel eens stoppen… het zou wel eens beteren, dachten ze, tegen beter weten in.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Dit is ons sprookje en hieronder volgt het echte verhaal dat schuil gaat achter die mooie kakelbonte wereld …

Zes jaar lang openden wij met veel liefde, een gezonde dosis humor en heel veel enthousiasme elke ochtend de deuren van onze prachtige hoeve. Uitgeblust zijn we nog helemaal niet! Ons hoofd zit nog vol kakelbonte ideeën! Jammer genoeg zullen we deze moeten opbergen want het is met ontzettend veel spijt dat wij binnenkort onze deuren definitief moeten sluiten.

In de loop van 2008 borrelde bij ons het idee om zelf een kinderopvanglocatie te openen. Er was toen al een groot tekort aan goede opvangplaatsen en dus hadden we niets te verliezen. We namen alles grondig door en startten aan de hand van de door Kind en Gezin opgelegde normen, de verbouwingswerken. De kakelbonte hoeve bestond toen alleen nog maar uit een hoop buitenmuren en dat gaf ons de kans om de locatie volledig volgens het “boekje” te verbouwen en in te richten. Dit kostte heel wat geld maar we gingen er toen nog van uit dat we dan voor jaren goed zouden zitten. Algauw ontdekten we dat de “eisen” gesteld door Kind en Gezin niet overeenstemden met die van de brandweercommandant. Wat door de ene instantie verplicht werd, werd door de andere afgekeurd. Dit leidde regelmatig tot heel wat dure veranderingen. Wat het ene jaar opgelegd werd kon het volgende jaar alweer worden afgeschaft of omgekeerd. Een dure bedoening, die wij als kleine zelfstandige, telkens weer zelf konden vergoeden.

-          Dure brandwerende gipsplaten zijn plots na een paar jaar niet meer verplicht.

-          De trap voldoet niet meer aan de nieuwe normen dus … snel een nieuwe trap bestellen en in het weekend laten plaatsen.

-          De inspectie van het federaal voedselagentschap stelt ook nieuwe aparte eisen: handen wassen na het toiletbezoek zou toch echt wel met warm water moeten, er dient een dure cursus gevolgd te worden en we dienen dringend te voldoen aan de eisen beschreven in hun handboek (dat op dat moment nog niet was uitgegeven!).

-         

Deze en nog wat andere aanpassingen waren voor ons financieel nog (net) haalbaar. Maar welke veranderingen zal de toekomst brengen en hoe zullen we die nog moeten financieren, dachten we regelmatig. Want ondertussen investeerden beide kakelbonte zaakvoerders heel wat van hun eigen spaarcenten in de zaak. Dit mocht en kon zo niet blijven duren.

Toen verscheen het nieuwe decreet voor de kinderopvang. Dit werd opgesteld om de kinderopvang zowel voor de ouders van jonge kinderen als voor de zelfstandige kinderbegeleiders leefbaar te maken. Wij zijn onmiddellijk met het nieuwe decreet aan de slag gegaan en moesten ALWEER enkele veranderingen doorvoeren. Na het lezen van het hele decreet kunnen wij echter alleen maar vaststellen dat de kinderopvang helemaal niet meer LEEFBAAR is. Willen we het leefbaar houden voor de jonge ouders dan schieten de zelfstandige kinderbegeleiders financieel alweer zelf heel wat bij. Willen de zelfstandige kinderbegeleiders de kosten voor de veranderingen doorrekenen naar de ouders dan wordt de kinderopvang in België voor heel wat mensen onbetaalbaar. Ons inziens kun je dit dus moeilijk leefbaar noemen.

Dagelijks krijgen wij via mail “sussende” berichtjes dat het wel niet zo’n vaart zal lopen met het nieuwe decreet en dat we nog wel wat tijd hebben om alle aanpassingen door te voeren. Waar duidelijk niet over nagedacht is, is het feit dat wij als zelfstandige kinderopvang geen kans krijgen om liquide middelen op te bouwen. Daarenboven vereist het nieuwe decreet heel wat aanpassingen die veel geld kosten en dit terwijl de inkomsten niet stijgen. Tenzij wij een sterke prijsverhoging naar de ouders zouden doorvoeren… Wat het dan weer voor jonge ouders niet leefbaar maakt.

Oh ja, wij zijn wel degelijk op de hoogte van de subsidies die we kunnen aanvragen. Hiervoor moeten we dan voldoen aan hele strenge voorwaarden opgesteld door Kind en Gezin. Wij ervaren dit als het werken voor een dienst, een organiserend bestuur, een grote baas maar dan wel met alle nadelen van het zelfstandig statuut. Aan de ene kant verdien je niets tijdens je welverdiende vakantie, word je niet doorbetaald bij ziekte, krijg je geen loon uitbetaald tijdens je zwangerschapsverlof maar blijven je sociale lasten wel doorlopen en betaal je hoge bedragen voor de personenbelasting. …

Om ouders een oplossing te bieden voor het opvangprobleem tijdens de werkuren zijn wij geopend van 7.30 ‘s morgens tot 18.30 ’ s avonds. Als zelfstandige kinderbegeleider kan je nooit ziek zijn want dan breng je heel wat mensen in de problemen. Een aspirientje slikken en doorbijten is de boodschap… Na de lange werkdagen wachten de verantwoordelijken nog een hele hoop administratieve taken. Verder behoren telefoneren, mails beantwoorden, boodschappen doen, onderhouds-en herstellingswerken ook nog tot het takenpakket na de sluitingsuren.  Kortom, een zelfstandige kinderbegeleidster  is een “manusje van alles”. Laat dit nu net ook één van de aspecten zijn die wij zo boeiend vonden. Helaas berekenden wij  dat we meer dan 50 uren per week aan de slag zijn voor amper 1200 euro netto! Dit kunnen wij nog moeilijk leefbaar noemen. Dit vond zelfs de arbeidsinspectie (die ons al eens met een bezoek vereerden) verdacht laag!

Verder vragen wij ons af in hoeverre een zelfstandige kinderbegeleidster haar eigen kinderwens zou moeten opbergen. Doorwerken tot aan de bevalling om vervolgens (met een minimum van 3 weken en een maximum van 8 weken) te kunnen “genieten” van een welverdiend bevallingsverlof. De sociale lasten lopen door (ondanks het feit dat je zelf geen inkomsten hebt) en de vervanger van de zwangere collega kostte een hele hoop geld (loon werd berekend aan een coëfficiënt van 2.4). Onbetaalbaar dus! Een mens zou voor minder stoppen met de uitbreiding van zijn gezin.

Dit droevige kakelbonte verhaal is helaas geen alleenstaand geval. Dagelijks horen wij dat gemotiveerde collega’s ook hun deuren moeten sluiten.

Het sluiten van onze mooie gerestaureerde hoeve was een zeer moeilijke beslissing. Ons rest nu enkel nog een hele hoop (toekomstige) mama’s en papa’s heel hard teleur te stellen.

Nachtenlang liggen wij al wakker over de manier waarop we dit het best zullen aanbrengen. Wij doen deze job nog steeds met hart en ziel maar op deze manier is het voor ons helemaal niet meer leefbaar. Er is geen goede manier om aan alle (kers)verse mama’s en papa’s te vertellen dat zij binnenkort een nieuw opvanplekje moeten gaan zoeken voor hun kindje. Geen gemakkelijke opgave in een tijd waar je voortdurend te horen krijgt dat er zoveel opvangplaatsen te kort zijn.

Zo eindigt ons sprookje in mineur en verdwijnen er in één klap 24 opvangplaatsen. Meer dan 40 kakelbonte kindjes moeten binnenkort ergens anders opgevangen worden!

De kakelbonte hoeve staat te koop… Weldra klinken er voor de allerlaatste keer door de openstaande ramen zingende peuterstemmetjes en ronkende babygeluidjes, vult de hoeve zich nog éénmaal met de geur van versgebakken brood en nemen Ilse en Sarah definitief afscheid op de gekende manier: TOEDELOE!